Glazen muur

Herman Koch spreekt in zijn boek “Ga je erover schrijven” over een glazen muur tussen hemzelf en de rest van de wereld nadat hij heeft gehoord dat hij ongeneeslijk ziek is. Dat is echt een heel herkenbaar gevoel. Ik voel ook zo’n zelfde soort afstand.

Het komt denk ik doordat in een keer alles wat je belangrijk vindt verandert als je hoort dat je ziek bent. Leeftijdgenoten zijn bezig met carriere, geld en de kinderen. En ook vaak nu met hun pensioen over vijftien jaar. Van later gaan we dit en later gaan we dat. Ik heb geen kinderen. Ik denk aan nu, aan morgen en aan de volgende vakantie. Aan de volgende scan probeer ik zo weinig mogelijk te denken. Status vind ik totaal niet belangrijk. Welke schaal je zit of wat je baas vind. Of wat iedereen uberhaupt vind. Mijn lief is belangrijk en elkaar vasthouden. Koesteren. Vrienden zijn belangrijk. En familie. En tijd samen. Praten over vroeger, over leuke dingen, lol maken, lachen. Maar ook over de politiek en de maatschappij. Dat blijft ook belangrijk.

Troost vinden in de natuur, op het strand, in de duinen en in de tuin. Een prachtige bloem die ineens naar boven komt in je nieuwe tuin. Dat leuke cafeetje met die lekkere koffie of een heerlijke nieuwe haring. De zon op je gezicht. Door de regen fietsen en de kracht van de natuur voelen.

En dat kan je vertellen aan de mensen om je heen. Ze knikken dan begrijpend, maar vragen zich drie zinnen later of of ze nou wel of niet later met een camper willen gaan rondreizen als ze met pensioen zijn. Dat is die glazen muur. Maar je gunt iedereen vooral veel tijd aan de andere kant van de muur. Binnen de muur kan het echt heel mooi zijn, maar het is ook eenzaam.